افتادگی مچ پا یک اختلال عصبی عضلانی است که به دنبال ضعیف شدن عضلات جلوی ساق پا ایجاد می شود. آسیب به رشته های عصبی که وظیفه کنترل این ماهیچه ها را دارند، افتادگی پا را در پی خواهد داشت. آسیب مستقیم به عصب بالای ساق پا، بیماریها و صدمات مغزی و نخاعی و یا بیماریهای عضلانی می توانند منجر به افتادگی پا شوند. فلج اطفال، سکته های مغزی و بیرون زدگی شدید دیسکهای بین مهره ای که به اعصاب فشار می آورند و دیر به مراکز درمانی مراجعه می کنند، از مهمترین علل بروز افتادگی مچ و پا هستند. این اختلال می تواند باعث از بین رفتن کامل کنترل پا یا بخشی از آن شود. بیمار ممکن است علاوه بر ناتوانی در بالا آوردن پنجه پا، بی حسی و کرخی را هم در پایش تجربه کند. در این شرایط بیمار نمی تواند مچ و پنجه پایش را بالا بیاورد و هنگام راه رفتن پنجه پایش به لبه فرش یا اختلاف ارتفاع روی زمین گیر می کند و مجبور است برای راه رفتن و زمین نخوردن زانویش را بیش از حد طبیعی خم کند. حتی ممکن است هنگام راه رفتن پیچ خوردگی در مچ پا ایجاد شود. معمولا قسمت جلو و خارج کفش در این بیماران به دلیل کشیده شدن روی زمین هنگام راه رفتن، دچار ساییدگی می شود. افتادگی مچ پا بر اساس نوع عامل ایجاد کننده می تواند در یک پا یا هر دو پا و موقت یا دائمی باشد. فیزیوتراپی نقش مهمی در درمان افتادگی پا دارد و باعث بهبود حرکت پا و ارتقاء کیفیت زندگی بیمار می شود. در فیزیوتراپی با تحریک الکتریکی عضلات ضعیف شده و آموزش تمرینات تقویت کننده این عضلات سعی در بهبود عملکرد راه رفتن بیمار خواهیم داشت. تجویز یک مچ بند که می تواند بر اساس شدت آسیب، متحرک یا بی حرکت طراحی شود از دیگر راههای کمک به راه رفتن این بیماران و جلوگیری از کوتاهی عضلات پشت ساق آنهاست. همچنین فیزیوتراپیست با آموزش و انجام تمرینات کششی برای بیمار، انعطاف پذیری عضلات پشت ساق را حفظ و به برگشت عملکرد عضلات جلوی ساق کمک می کند. بهتر است که این افراد زمین خانه خود را تمیز نگه داشته و از پهن کردن فرش خودداری کنند که زمین خوردن مشکلات آنها را دوچندان خواهد کرد. باید به آنها تأکید شود که روشنایی کافی برای راهروها و اتاقها داشته باشند و سیم و کابل وسایل برقی منزل را از محلهای رفت و آمد درخانه بردارند. چسباندن شبرنگ روی لبه بالایی و پایینی پله هم می تواند به ایمنی بالا و پایین رفتن آنها کمک کند.