کمردرد یکی از شایعترین علل مراجعه مردم به مراکز درمانی در سراسر دنیا است.به طور معمول استراحت در کنار دارودرمانی و فیزیوتراپی یکی از نکات کلیدی و مؤثر در درمان کمردرد و سایر دردهای اسکلتی عضلانی به شمار می رود. هرچند مدت زمان این استراحت از قدیم مورد بحث پزشکان و متخصصین بوده است. این زمان استراحت بین دو روز تا هفته ها برای بیماران تجویز می شود.با توجه به معایب و پیامدهای فیزیولوژیک استراحت و بی حرکتی طولانی مدت، مدت زمان مؤثر و بهینه استراحت برای این بیماران موضوعی مهم و قابل بحث است. مطالعات نشان داده اند که سه روز یا ۷۲ ساعت بهترین مدت زمان استراحت برای بیماران جوان و فعال مبتلا به کمردرد است و توصیه کرده اند اگر شما وضعیتهای راحت و بدون دردی را پیدا کردید تا در آن وضعیتها بیمار فعال باقی بماند، نیازی به استراحت مطلق برای درمان او نیست. در این مطالعات میزان کاهش درد و بهبود عملکرد بیمارانی که ۲تا ۳روز استراحت داشتند با آنهایی که یک تا دو هفته استراحت داشتند، تفاوتی نداشت. واقعیت این است که اگر درد شدید باشد استراحت تنها راه است و می تواند تسکین دهنده باشد، اما اگر درد متوسط باشد و فرد قادر به انجام فعالیتهای روزانه اش باشد، فعال نگه داشتن او و محدود کردنش برای انجام کارهای سخت بهترین و مؤثرترین روش به شمار می رود. بدین ترتیب می توان گفت که در افراد جوان و فعال مبتلا به کمردرد، برگشت هر چه سریعتر به حرکت و فعالیت هرچند فعالیت سبک می تواند زمان بهبودی را کوتاه تر کند. این فعالیت سبک می تواند یک پیاده روی ساده باشد. زمان استراحت برای افراد سالمند باید بیشتر باشد. سابقه آسیبهای قبلی ستون فقرات و تخریب مفاصل و دیسکهای بین مهره ای و آرتروز در افراد مسن تر، زمان بیشتری بی حرکتی را برای کاهش درد و التهاب مرحله حاد کمردرد می طلبد. اما به طور کلی بی حرکتی طولانی مدت، ضعف و تحلیل رفتن عضلات را در پی خواهد داشت و باعث خشکی و محدودیت حرکتی مفاصل می شود. در موارد بسیاری که برای بیماران مدت زمان طولانی استراحت تجویز شده است، ناتوانی و عوارض این بی حرکتی ها از کمردرد آزاردهنده تر بوده و گذراندن یک دوره فیزیوتراپی را برای درمان این عوارض و تقویت عضلات ضعیف شده ضروری کرده است.